jaillir
[ʒajiʀ]verbe intransitif Conjugaison
1. | [gicler] تَدَفَّقَ jaillir de تَدَفَّقَ مِنْ |
2. | [surgir] بَرَزَ (–ُ) une bonne idée a jailli dans la conversation بَرَزَتْ فِكْرةٌ جَيّدةٌ خِﻻلَ الحَديثِ un cri jaillit de la nuit تَعالى صُراخٌ مِنْ عَتْمةِ اللَّيْلِ |
